Ε ειμαι και γω εδώ......

Με κείνα και με τ άλλα να σου που είχα να γράψω από τον Μάρτιο .Πως περνάει ο καιρός θα μου πεις???Περνάει ,περνάει θα σου πω.
Να λίγο που πήγα στην παλιά δουλειά για μερικούς μήνες , να  λίγο που ήρθε το καλοκαίρι(μανίτσα κοντεύει να φύγει) , να λίγο που ξεμείναμε χωρίς laptop  τον τελευταίο χρόνο και τσουπ μαζεύονται τα μηνακια. Είναι και τα ψυχολογικά της μάνας που σε πιάνουν , να λίγο και μια ματαιότητα για το ποιος χέστηκε τι γράφεις κοπέλια και το κενό μεγάλωσε.
Γυρνάς όμως γιατί καταλαβαίνεις ότι την θέλεις την blogoψυχαναληση. Και κάπως έτσι όπως ξεκίνησα συνεχίζω , στρίβοντας το τσιγάρο μου , έχοντας μέσα τα αγόρια να παίζουν όπως μόνο οι δυο τους ξέρουν . Παιχνίδια που εσύ σαν κοριτσάκι δεν μπορείς να συμμετέχεις(παρακαλώ φίλους και γνωστούς να μην γελάσουν με το κοριτσάκι) .
Κάθομαι και τους καμαρώνω. Έχουν τον δικό τους κώδικα , την δικιά τους γλώσσα. Γελούν με την ψύχη τους, κουτρουβαλιούντε στα πατώματα , οδηγούν και κάνουν ατελείωτες βόλτες με το φανταστικό αυτοκίνητο του μικρού. Και εγώ κάπου εκεί μαζεύομαι στη γωνίτσα μου και τους κρυφοκοιτώ. Και ζηλεύω λίγο που δεν χωράω στον κόσμο τους άλλα φουσκώνω και σαν παγόνι από την περηφάνια . Γεμίζω από αγάπη και ευτυχία και ας με ξεχνούν που και που εκεί στην γωνίτσα μου.
Στο τέλος ακούγεται το μαμάκα και το πιο γλυκό βλέμμα του κόσμου με καλεί να με πάει βόλτα με το φουσκωτό του διθέσιο.
Εις το επανιδείν.....

M.B..........

Τη ζωή μου πλέον την χωρίζω π.β και μ.β. Δηλαδή προ και μετά Βασίλη.Προ Βασίλη λοιπόν ήμουν ένα ανέμελο άτομο που προβληματιζόμουν για διάφορα κοινωνικά θέματα χωρίς όμως να με αγγίζουν. Ναι με εκνεύριζαν τα χαλασμένα πεζοδρόμια , αλλά οκ έκανα ένα βήμα πιο εκεί και προχωρούσα.Ναι μου την έδινε που δεν ζούμε σε μία πόλη χωρίς πράσινο αλλά οκ το είχα αποδεχτεί.Κάπως έτσι ήξερα και για το σχολικό bullying το οποίο με παραξένευε , γιατί δεν ξέρω μιας και περιστατικά είχα ζήσει και εγώ στο σχολείο μου.
   Στην εποχή όμως μ.β όλα τα παραπάνω μου φαίνονται βουνό. Είμαι στο τσακ να μην κάνω μήνυση τον δήμο για τα πεζοδρόμια που είναι κάτι σαν καρμανιόλες , ψάχνω με το κιάλι τα δέντρα μπας και το παιδί μου μυρίσει λίγο χώμα και τρομοκρατούμε στην ιδέα του bullying . Γιατί δεν μπορεί να χωρέσει ο  μικρός μου εγκέφαλος  πως είναι δυνατόν , παιδιά που θα πρέπει να ασχολούνται μόνο με παιχνίδια και όμορφους έρωτες να  τρομοκρατούν και να  παρενοχλούν συνομηλίκους τους.Ακούω περιστατικά να συμβαίνουν σε νηπιαγωγεία και δημοτικά και κρύος ιδρώτας με πιάνει. Η βία υπάρχει και είναι γνωστό της φύσης. Παρολ' αυτά όμως τα παιδιά θα έπρεπε να είναι έξω από αυτό.Οι  γονείς θα πρέπει να τα προφυλάξουμε.

Δεν κοροϊδεύουμε και δεν επιτρέπουμε σε κανέναν να μας κοροϊδέψει. Εμείς πάντως αυτό προσπαθούμε να του περάσουμε.Σωστό , λάθος κανείς δεν ξέρει . Σίγουρα πάντως η αγριότητα και ο τραμπουκισμός δεν χωρούν στον μικρόκοσμο μας.




Για να μάθουμε και κάτι παραπάνω:http://www.e-abc.eu/gr/

Μια μέρα με άλλο χρώμα...

Ένας άνθρωπος στα 30 του λογικά βρίσκεται στο άνθος της ηλικίας του. Ειδικά αν έχει φτιάξει μια οικογένεια που  ούτε στα πιο τρελά του όνειρα δεν είχε φανταστεί. Τι είναι αυτό λοιπόν που μπορεί να τον ρίξει . Που μπορεί να χαλάσει την μέρα του και το χαμόγελο του.Φαινομενικά τίποτα.

 Και όμως κανείς δεν έχει προγραμματιστεί να ξυπνάει κάθε μέρα μες την τρελή χαρά. Θέλεις δεν θέλεις έρχεται εκείνο το πρωινό που δεν θέλεις να σηκωθείς από το κρεββάτι. Που κάποιο όνειρο η κάποια φευγαλέα σκέψη σου ταράζει την όμορφη ρουτίνα σου.Δεν θέλεις να μιλήσεις , δεν θέλεις να παίξεις (και πεθαίνεις από ένοχες για το παιδί σου ) , δεν θέλεις ούτε καν να έχεις τα μάτια σου ανοιχτά  Γιατί και αυτό σε κουράζει. Δεν είναι ότι μαύρες σκέψεις σε τυλίγουν. Είναι ότι αυτά που χθες ήταν χαρά , σήμερα τίποτα!!!

 Και???Τι κάνεις??? Πανικός σε κατακλύζει!!! Τώρα έτσι θα είναι κάθε μέρα??? Ποιος μου πήρε τη χαρά μου???Κανείς!!!!

 Αύριο δεν θα είναι έτσι!!!!Μια μέρα είναι. Μια μέρα μελαγχολίας και μαυρίλας.Μια μέρα σαν όλες τις άλλες. Απλά με άλλο χρώμα!!!!!! 

Μακρυά...

Προσπαθώ να κρατώ το ημερολόγιο μου ενήμερο . Η ζωή μας δεν είναι όμως αυτό που λέμε ρουτίνα!Όλο και κάτι θα γίνει , όλο και κάτι θα συμβεί που θα μας κρατάει σε εγρήγορση!
 Το να έχεις παιδί είναι από μόνο του ένα θαύμα!Μέρα με την μέρα η αγάπη σου μεγαλώνει και σκέφτεσαι που μπορεί να φτάσει! Δεν σταματάει πουθενά !
  Είσαι ήσυχος , χαρούμενος , όλο παιχνίδια και γέλια.Μέχρι που το παιδί αρρωσταίνει.Για πρώτη φορά. Και αρρωσταίνει με μια ωραιότατη φαρυγγίτιδα . Στην αρχή όλοι ήρεμοι και cool! "Έλα μωρέ παιδί είναι θα αρρωστήσει.Αύριο να δεις που θα είναι μια χαρά. " Το αύριο ήρθε και η φαρυγγίτιδα έγινε λαρυγγίτιδα και η πρώτη επίσκεψη στο νοσοκομείο ήταν γεγονός. Εκεί φάγαμε την πρώτη γερή σφαλιάρα από τότε που γίναμε γονείς. Τρεις φρικιαστικές μέρες στο νοσοκομείο να βλέπουμε το αγγελουδακι μας μέσα σε όρους και μάσκες.Νομίζω ότι ήταν οι  χειρότερες μέρες της ζωής μας.Δεν ήταν κάτι σοβαρό ναι το ξέρω , υπάρχουν χειρότερα ναι το ξέρω , μια απλή αρρώστια ήταν και αυτό το ξέρω ,  όμως εγώ δεν θα ξεχάσω ποτέ αυτήν την φρικιαστική πρώτη μας και ελπίζω τελευταία μας φορά στο νοσοκομείο!!Στο απαράδεκτο δημόσιο νοσοκομείο που αν μη τι άλλο έπρεπε να είναι όλα πολύ καλύτερα γιατί έχουν να κάνουν με παιδιά!!! Σταματώ εδώ γιατί ήδη έχω σβήσει πολλές βρισιές και ήδη είμαι έξαλλη!!!!Ένα τελευταίο , όταν έχει να κάνει με υγεία ας είναι όλοι λίγο πιο επιεικείς με αυτά που συμβαίνουν! Γιατί δεν είναι επιλογή μας να αρρωστήσουμε!
 Περαστικά σε όλους και μακάρι να αδειάσουν ΟΛΑ τα νοσοκομεία!!!!!

Οι τρες καμπαλέρος.....

Μ αρέσει να κάνω post αφιερώματα!Δεν ξέρω γιατί αλλά νιώθω ότι είναι και αυτός ένας  τρόπος να δείχνω την αγάπη μου!Σημερινό post!!!Αφιερωμένο στον πρώτο μου μεγάλο έρωτα , στον άνθρωπο που μαζί του έκανα το σημαντικότερο πράγμα στη ζωή μου!Το παιδί μας!
 Η σχέση μας πέρασε πολλά . Αγαπήσαμε ο ένας τον άλλον , φτάσαμε σε περιόδους που μισούσαμε ο ένας τον άλλον! Γνωριστήκαμε παρέα με πολύ αλκοόλ  βράδυ προ επταετίας! Χαθήκαμε τα καλοκαίρια και βρισκόμασταν τον χειμώνα Μέχρι  που αποφασίσαμε ότι μαζί είμαστε καλύτερα. Και από τότε δεν ξαναχωρίσαμε ποτέ. Και παντρευτήκαμε έτσι όπως ονειρευόμασταν μαζί με φίλους σε ένα μεγάλο πάρτι . Αποτέλεσμα όλου αυτού ,  το καλύτερο που μας έχει συμβεί.Ο γιος μας.Και ζούμε μαζί και οι τρεις στο δικό μας κόσμο.Με τις δυσκολίες που βιώνουν όλοι δεν λέω. Με έναν μπαμπά όμως που μας προστατεύει από τις κακοτοπιές και στέκεται δίπλα μας συνέχεια.
 Αγάπη μου σ ευχαριστώ που με ανέχεσαι , που με αγαπάς , που με στηρίζεις , που είσαι ο άνθρωπος μου.Σ αγαπώ τόσο απλά και τόσο πολύπλοκα. Χρόνια σου πολλά και καλά. Να σε χαιρόμαστε.

Έλενα - Βασίλης