Αγανάκτησα....πια

 Περνούν οι μέρες και τίποτα από αυτά που συμβαίνουν γύρω σου δεν περιγράφεται με λέξεις .Ο καιρός αν και τέλη Σεπτέμβρη θυμίζει περισσότερο αρχές Ιούνη.Ο κόσμος αγωνιά για το πώς θα περάσει ο χειμώνας.Από τώρα μετρούν ανάποδα για την διανομή του πετρελαίου και πόσοι από εμάς θα μπορέσουν να ζεσταθούν και φέτος.Η τηλεόραση ανακυκλώνει συνεχώς τα ίδια και τρομοκρατεί τον κόσμο.Την γιαγιά στο χωριό,την άνεργη μάνα,τον wanna be συνταξιούχο.Τα κέντρα των πόλεων γεμίζουν αγανακτισμένο κόσμο που δεν αντέχει πια.Τρομοκρατημένοι και τρώγοντας τα νύχια μας παρακολουθούμε το γελοίο παζάρι των μέτρων.Θα ψηφιστούν ,δεν θα ψηφιστούν ,θα βγούμε από το ευρώ,δεν θα βγούμε, πετάει ο γάιδαρος ,πετάει.

Προσπαθούμε να είμαστε αισιόδοξοι και να μην το βάλουμε κάτω.Πως;Κανείς δεν μας δίνει ελπίδα.Έχουμε φτάσει στα υποτιθέμενα καλύτερα χρόνια της ζωής μας.Μούφα.Μόνο μιζέρια,παραγκωνισμός και σαπίλα.Τίποτα δεν σ αφήνει να ζήσεις όπως θέλεις.Και δεν μιλάω για τα λεφτά.Μιλάω για τα όνειρα ,για τις ελπίδες και για την ζωή.Για την ζωή που πάνε να μας κλέψουν.Που μας θέλουν φυτά να παρακολουθούμε τις τελευταίες εξελίξεις.Εκεί πρέπει να γίνει η ανατροπή.Και έχοντας μια τελευταία ελπίδα  πιστεύω ότι θα γίνει.Εγώ τουλάχιστον θα προσπαθήσω να την κάνω.Όχι για μένα.Για το μικροσκοπικό κορμάκι που κοιμάται δίπλα μου.

Ουφ τα πα!!!!!!!!!

My girlfriends......

Πιστεύω δυνατά στη γυναικεία φιλία.Στη ζωή μου ελάχιστες ήταν οι φορές που προδόθηκα από φίλη και άπειρες που μου στάθηκαν σαν οικογένεια.Μεγαλώνοντας ο κύκλος μίκρυνε γιατί η καθημερινότητα και τα θέλω άλλαξαν.Έχω την ευτυχία να έχω καλούς και έμπιστους  ανθρώπους κοντά μου.Οι φίλες μου είναι πέντε και τις λατρεύω.Θα αναφερθώ στις τρεις που μου φύγανε στα ξένα αλλά ξέρω ότι είναι πάντα εδώ.
   Καλούδα: αρνούμε πεισματικά να την φωνάζω έτσι και δεν έχει κανένα πρόβλημα.Μας ένωσε μια δύσκολη δουλεία πριν πέντε χρόνια.Την δουλειά την χάσαμε,η μάλλον φύγαμε εμείς άρον τον άρον, όμως τη σχέση μας την κρατήσαμε.Δεν ταιριάζουμε και όμως ταιριάζουμε.Όταν θα βρεθούμε μετά τα βασικά τι κάνεις τι κάνω αναλύουμε όλο τo hollywood και πολύ μας αρέσει.Την αγαπώ γιατί είναι καλό παιδί με την έννοια του όρου και για κάτι ακόμη.Αγάπησε τόσο πολύ τον Βασίλη από την κοιλιά μου που πραγματικά δεν το περίμενα.Για μένα αυτό είναι σημαντικότατο.Χαίρομαι γιατί είναι ευτυχισμένη σε ένα μέρος που της πάει γάντι και με έναν άνθρωπο που της ταιριάζει σε όλα όσα έψαχνε.
   Lou:Το Λουιζάκι μου φεύγει σήμερα και είναι ο λόγος αυτού του post.Κατασταλαγμένη και σκεπτόμενη την αγαπώ γιατί μαζί της μπορώ να μιλάω ώρες και να νιώθω ότι καταλαβαίνει και την τελευταία λέξη.Είναι ανήσυχη φύση και βαθιά συναισθηματική.Με την Λουίζα μας ένωσε το alter ego μου,θα αναφερθώ παρακάτω πριν εφτά χρόνια και ταιριάξαμε νομίζω από την πρώτη στιγμή.Με κάνει και γελάω τρελά και αυτό για μένα είναι σημαντικό.Όταν ταιριάζεις  με κάποιον και στο χιούμορ ξέρεις αν μη τι άλλο ότι περνάς καλά.Κάνει ένα νέο ξεκίνημα στη ζωή της και είμαι πολύ περήφανη γι αυτήν.Η σκέψη μου είναι μαζί σου και είμαι σίγουρη ότι θα τα καταφέρεις.
   Το alter ego mou aka μπάμια aka μαριτσάκι aka μούμια aka Κορίννα.Είναι η αδυναμία μου τι να κάνουμε????Την αγαπώ χωρίς πολλά γιατί και τι.Με εκνευρίζει και την εκνευρίζω , με βρίζει και την βρίζω  όμως δεν μου θυμώνει και δεν της θυμώνω πότε.Μου έχει σταθεί σε πολύ δύσκολες στιγμές και δεν το ξεχνώ.Έχουμε περάσει βράδια αξημέρωτα πίνοντας καλά κρασιά και συζητώντας .Οι εκδρομές μας  ήταν επικές καθώς και οι βόλτες μας με το μηχανάκι στους δρόμους της πόλης.Είναι η αδερφή ψυχή δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω..Είμαι περήφανη για όσα έχει καταφέρει και για όσα είμαι σίγουρη ότι θα καταφέρει στο μέλλον.
    Αυτά με πολύ λίγα λόγια είναι τα τρία από τα πέντε κορίτσια μου.Για τις άλλες δύο θα αναφερθώ κάποια άλλη στιγμή. Θα μπορούσα να μιλάω ώρες για τις φίλες μου αλλά θα καταντήσω γραφική.Θα αρκεστώ στο ότι τις αγαπώ και είμαι εδώ για αυτές όποτε με χρειαστούν.
   Καλό ταξίδι Λουιζάκι καλή αρχή!!!!!!!!!!!!!!

Rain,,,,,,,,,Y

Με δύο άντρες μέσα στο σπίτι η ηρεμία είναι μία λέξη που ξεχνάς για λίγο.Όταν δε, είναι μπαμπάς και γιος που βρίσκονται τρεις μέρες , πρωί βράδυ , τότε σίγουρα θέλεις να πάρεις τα βουνά.Κυριακή βράδυ και τα απομεινάρια ενός τριημέρου είναι ένα σπίτι παντού αυτοκίνητα και μπάλες , ένα κουρασμένο νήπιο στο κρεββάτι  να κοιμάται βαθιά ,ο μπαμπάς τρισευτυχισμένος να ξεκουράζεται στον καναπέ και εγώ έχοντας σηκώσει τα χέρια ψηλά να μονολογώ για το πότε θα καθαριστεί το χάος που άφησαν πίσω τους.

Οι μέρες που πέρασαν ήταν άκρως οικογενειακές και φθινοπωρινές.Ο καιρός μας επέτρεψε δύο σύντομες βόλτες ίσα ίσα να πάρει το παιδί τον αέρα του και μετά βουρρρ στο σπίτι για φασαρία.Δεν μετάνιωσα καθόλου που μείναμε μέσα το Σάββατο το βράδυ, γιατί όσο κλισέ και αν ακούγεται όταν δεν έχεις και πολύ όρεξη για νυχτοπερπατήματα το καλύτερο αντίδοτο είναι ένα κάλο κρασί και μία ταινία. Για ταινία δεν έχω να προτείνω γιατί δεν θυμάμαι τον τίτλο , όμως το κρασί και κάπου εδώ η φίλη μου Κορίνα θα με καταλάβει δεν ήταν άλλο από το λευκό του κυρ-Γιάννη.Παράγκα λέγεται και αν δεν το έχεις δοκιμάσει,που το αποκλείω κάντο.Με καρμπονάρα με όλα της τα λιπαρά είναι μαγεία.Κοιμάσαι σαν πουλάκι με ένα χαμόγελο να ψιλοσκάει στα χείλη και με όνειρα χορτάτα να σε συντροφεύουν σαββατόβραδο.Κυριακή με part 2  της συννεφιάς .Σ αυτήν την πόλη μην πει να βρέξει το ανοίγει το βρυσάκι .Αγαπώ για έναν πολύ καλό λόγο την Κυριακή.Δεν μαγειρεύω για κανέναν.Μήτε μικρό ,μήτε μεγάλο.Μαμά cooking............AyeaHHHHHHH!!!!!!!!Καφές χωρίς παιδί,για να είμαστε όλοι ευχαριστημένοι και κουβέντες για το που οδηγούμεθα και τι πρέπει να κάνουμε εμείς , ο καθένας ξεχωριστά.Συζητήσεις που πότε δεν βγάζουν πουθενά , ιδέες που πρέπει να ακούγονται.Το καθιερωμένο τζόκερ που πότε δεν πιάνουμε , μία ακόμη ταινία γιατί μας έπιασε ο χειμώνας , το παιδί αγκαλιά και πάλι πίσω σπίτι στο δικό μας κόσμο που μόνο εμείς χωράμε , που κάνουμε πολύ φασαρία ,που αναστατώνουμε  το σαλόνι με τα παιχνίδια και που στο τέλος αν και γκρινιάζω συγυρίζω το χάος με μεγάλη ικανοποίηση.

Έκθεση....

Χρόνια τώρα για τους κατοίκους της Θεσσαλονίκης η έκθεση δεν είναι τίποτα παραπάνω από τρομερή κίνηση στους δρόμους και πολλές άνευ λόγου εκδηλώσεις.Από την άλλη εμένα μου θυμίζει κάθε χρόνο τα παιδικά μου χρόνια.Την πρώτη Κυριακή που μαζί με τη μαμά μου και την αδερφή μου κατηφορίζαμε την ροτόντα για να βρεθούμε μπροστά στην επιβλητική πύλη , εκεί Εγνατία με Αγγελάκη ,και να κόψουμε τα εισιτήρια μας.Τον χώρο με τα πολλά καινούρια αυτοκίνητα που πάντα μου έκαναν τρομερή εντύπωση το πόσο όμορφα γυάλιζαν και τι ωραία χρώματα είχαν.Τα περίπτερα των διαφορετικών χωρών αλλά και αυτά με τα παιχνίδια.Η μυρωδιά από τα βρώμικα στην καντίνα του Παλαί Ντε Σπορ καθώς και τα ζαχαρωμένα αμύγδαλα που τρώγαμε με τις χούφτες.Τα μπαλόνια με το ήλιο που η καθεμιά μας έδενε στο χεράκι της. Ώρες βόλτας και παιχνιδιού στις αυτοσχέδιες παιδικές χαρές.
Αυτές τις αναμνήσεις θέλησα να δώσω και στον μικρό μου.Και έτσι την Κυριακή παρέα πάντα με την μαμά μου και την αδερφή μου κατηφορίσαμε μαζί με τον Βασίλη στην έκθεση Θεσσαλονίκης.Η αλήθεια είναι ότι τίποτα δεν θύμιζε εκείνα τα χρόνια.Στον αέρα υπήρχε το άγχος και η θλίψη της σημερινής κατάστασης.Δεν πτοηθήκαμε.Γυρίσαμε και πάλι τα διάφορα περίπτερα , τα οποία ήταν ελάχιστα, πήραμε και πάλι ζαχαρωμένα αμύγδαλα και τρώγαμε μέχρι να μας πονέσει η κοιλιά.Παίξαμε στα ελάχιστα παιχνίδια που ήταν για την ηλικία του Βασίλη  ,μπήκαμε στο μουσείο ραδιοφώνου το όποιο είχε απίστευτα εκθέματα από τα πρώτα χρόνια των ραδιοκυμάτων και αφού αγοράσαμε το γνωστό μπαλόνι αποκαμωμένοι πια πήραμε το δρόμο του γυρισμού.
Ήταν μια πολύ όμορφη βόλτα και ας μην είχε την παλιά αίγλη.Και ας μην ήμουν οχτώ χρονών.Τουλάχιστον για δύο ώρες ξανάγινα.

Ένα ζεστό μπάνιο , ένα μυρωδάτο αφρόλουτρο , ένα ποτήρι καλό κρασί και ένα καλά στριμμένο τσιγάρο αποτελούν τον πιο ήσυχο επίλογο της μέρας.Ρουφάς μια τζούρα , πίνεις μια γερή γουλιά και κάπως έτσι αποχαιρετάς ένα γεμάτο καλοκαίρι με στεναχώριες αλλά και πολλές ευτυχισμένες στιγμές.Η ανεργία αλλά και οι πρώτες διακοπές του Βασίλη ,η κλεψιά αλλά και η επέτειος δύο γεμάτων χρόνων γάμου.Το δάκρυ αλλά και το χαμόγελο που νικάει τα πάντα.Πίνω άλλη μια γουλιά και προσπαθώ να κάνω το χειμερινό πρόγραμμα. Συνειδητοποιώ ότι πολλές φορές το χρόνο τελειώνουμε μια περίοδο και ξεκινάμε μια καινούρια.Στα γενέθλια μας ,την πρωτοχρονιά , το Σεπτέμβρη.Βάζουμε στόχους και απαγορεύσεις , κάνουμε όνειρα που διψάμε να τα πραγματοποιήσουμε.Και στο τέλος η γνωστή απογραφή.Ρουφάω άλλη μια τζούρα από το τσιγάρο μου και με τον ήχο της πρώτης φθινοπωρινής βροχής βάζω τον δικό μου χειμερινό στόχο.
Να χαμογελάω!