Με κείνα και με τ άλλα να σου που είχα να γράψω από τον Μάρτιο .Πως περνάει ο καιρός θα μου πεις???Περνάει ,περνάει θα σου πω.
Να λίγο που πήγα στην παλιά δουλειά για μερικούς μήνες , να λίγο που ήρθε το καλοκαίρι(μανίτσα κοντεύει να φύγει) , να λίγο που ξεμείναμε χωρίς laptop τον τελευταίο χρόνο και τσουπ μαζεύονται τα μηνακια. Είναι και τα ψυχολογικά της μάνας που σε πιάνουν , να λίγο και μια ματαιότητα για το ποιος χέστηκε τι γράφεις κοπέλια και το κενό μεγάλωσε.
Γυρνάς όμως γιατί καταλαβαίνεις ότι την θέλεις την blogoψυχαναληση. Και κάπως έτσι όπως ξεκίνησα συνεχίζω , στρίβοντας το τσιγάρο μου , έχοντας μέσα τα αγόρια να παίζουν όπως μόνο οι δυο τους ξέρουν . Παιχνίδια που εσύ σαν κοριτσάκι δεν μπορείς να συμμετέχεις(παρακαλώ φίλους και γνωστούς να μην γελάσουν με το κοριτσάκι) .
Κάθομαι και τους καμαρώνω. Έχουν τον δικό τους κώδικα , την δικιά τους γλώσσα. Γελούν με την ψύχη τους, κουτρουβαλιούντε στα πατώματα , οδηγούν και κάνουν ατελείωτες βόλτες με το φανταστικό αυτοκίνητο του μικρού. Και εγώ κάπου εκεί μαζεύομαι στη γωνίτσα μου και τους κρυφοκοιτώ. Και ζηλεύω λίγο που δεν χωράω στον κόσμο τους άλλα φουσκώνω και σαν παγόνι από την περηφάνια . Γεμίζω από αγάπη και ευτυχία και ας με ξεχνούν που και που εκεί στην γωνίτσα μου.
Στο τέλος ακούγεται το μαμάκα και το πιο γλυκό βλέμμα του κόσμου με καλεί να με πάει βόλτα με το φουσκωτό του διθέσιο.
Εις το επανιδείν.....
Να λίγο που πήγα στην παλιά δουλειά για μερικούς μήνες , να λίγο που ήρθε το καλοκαίρι(μανίτσα κοντεύει να φύγει) , να λίγο που ξεμείναμε χωρίς laptop τον τελευταίο χρόνο και τσουπ μαζεύονται τα μηνακια. Είναι και τα ψυχολογικά της μάνας που σε πιάνουν , να λίγο και μια ματαιότητα για το ποιος χέστηκε τι γράφεις κοπέλια και το κενό μεγάλωσε.
Γυρνάς όμως γιατί καταλαβαίνεις ότι την θέλεις την blogoψυχαναληση. Και κάπως έτσι όπως ξεκίνησα συνεχίζω , στρίβοντας το τσιγάρο μου , έχοντας μέσα τα αγόρια να παίζουν όπως μόνο οι δυο τους ξέρουν . Παιχνίδια που εσύ σαν κοριτσάκι δεν μπορείς να συμμετέχεις(παρακαλώ φίλους και γνωστούς να μην γελάσουν με το κοριτσάκι) .
Κάθομαι και τους καμαρώνω. Έχουν τον δικό τους κώδικα , την δικιά τους γλώσσα. Γελούν με την ψύχη τους, κουτρουβαλιούντε στα πατώματα , οδηγούν και κάνουν ατελείωτες βόλτες με το φανταστικό αυτοκίνητο του μικρού. Και εγώ κάπου εκεί μαζεύομαι στη γωνίτσα μου και τους κρυφοκοιτώ. Και ζηλεύω λίγο που δεν χωράω στον κόσμο τους άλλα φουσκώνω και σαν παγόνι από την περηφάνια . Γεμίζω από αγάπη και ευτυχία και ας με ξεχνούν που και που εκεί στην γωνίτσα μου.
Στο τέλος ακούγεται το μαμάκα και το πιο γλυκό βλέμμα του κόσμου με καλεί να με πάει βόλτα με το φουσκωτό του διθέσιο.
Εις το επανιδείν.....
