Έκθεση....

Χρόνια τώρα για τους κατοίκους της Θεσσαλονίκης η έκθεση δεν είναι τίποτα παραπάνω από τρομερή κίνηση στους δρόμους και πολλές άνευ λόγου εκδηλώσεις.Από την άλλη εμένα μου θυμίζει κάθε χρόνο τα παιδικά μου χρόνια.Την πρώτη Κυριακή που μαζί με τη μαμά μου και την αδερφή μου κατηφορίζαμε την ροτόντα για να βρεθούμε μπροστά στην επιβλητική πύλη , εκεί Εγνατία με Αγγελάκη ,και να κόψουμε τα εισιτήρια μας.Τον χώρο με τα πολλά καινούρια αυτοκίνητα που πάντα μου έκαναν τρομερή εντύπωση το πόσο όμορφα γυάλιζαν και τι ωραία χρώματα είχαν.Τα περίπτερα των διαφορετικών χωρών αλλά και αυτά με τα παιχνίδια.Η μυρωδιά από τα βρώμικα στην καντίνα του Παλαί Ντε Σπορ καθώς και τα ζαχαρωμένα αμύγδαλα που τρώγαμε με τις χούφτες.Τα μπαλόνια με το ήλιο που η καθεμιά μας έδενε στο χεράκι της. Ώρες βόλτας και παιχνιδιού στις αυτοσχέδιες παιδικές χαρές.
Αυτές τις αναμνήσεις θέλησα να δώσω και στον μικρό μου.Και έτσι την Κυριακή παρέα πάντα με την μαμά μου και την αδερφή μου κατηφορίσαμε μαζί με τον Βασίλη στην έκθεση Θεσσαλονίκης.Η αλήθεια είναι ότι τίποτα δεν θύμιζε εκείνα τα χρόνια.Στον αέρα υπήρχε το άγχος και η θλίψη της σημερινής κατάστασης.Δεν πτοηθήκαμε.Γυρίσαμε και πάλι τα διάφορα περίπτερα , τα οποία ήταν ελάχιστα, πήραμε και πάλι ζαχαρωμένα αμύγδαλα και τρώγαμε μέχρι να μας πονέσει η κοιλιά.Παίξαμε στα ελάχιστα παιχνίδια που ήταν για την ηλικία του Βασίλη  ,μπήκαμε στο μουσείο ραδιοφώνου το όποιο είχε απίστευτα εκθέματα από τα πρώτα χρόνια των ραδιοκυμάτων και αφού αγοράσαμε το γνωστό μπαλόνι αποκαμωμένοι πια πήραμε το δρόμο του γυρισμού.
Ήταν μια πολύ όμορφη βόλτα και ας μην είχε την παλιά αίγλη.Και ας μην ήμουν οχτώ χρονών.Τουλάχιστον για δύο ώρες ξανάγινα.