Το θέατρο το αγαπώ.Από πάντα.Ήταν το μεγαλύτερο μου όνειρο.Πάντα διάβαζα , προετοιμαζόμουν αλλά κάτι με σταματούσε.Ίσως να μην το ήθελα τόσο πολύ ,όπως συζητούσα τις προάλλες με την φίλη μου Τίνα που μοιραζόμαστε την ίδια αγάπη για την τέχνη.Παρόλα αυτά όταν βρίσκω ευκαιρία κυνηγάω πάντα τις καλές παραστάσεις.Και μία τέτοια ήταν η Ιφιγένεια εν Αυλίδι από το ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ Βεροίας.
Μία παράσταση καθόλα επίκαιρη.Με μάγεψε.Στην αρχή το σκηνικό με παραξένεψε.Μία λίμνη,μία γραφομηχανή και το τραπέζι με τις καρέκλες.Στη συνέχεια όμως όλα έδεναν αρμονικά.Με τον κατάλληλο φωτισμό και την υπέροχη μουσική του Κ.Βήτα ζούσες το έργο μαζί με τους ηθοποιούς.Για μένα τα κορίτσια ένας από τους ωραιότερους χορούς που έχω δει.Η κα. Α ντωνοπούλου μαγική φωνή.Σαν να ακουγόταν από κάποιο ξέφωτο η φωνή της.Όλοι οι ηθοποιοί δυνατοί στο λόγο τους και με την δραματικότητα που ήθελε το έργο.Τίποτα πιο πολύ τίποτα πιο λίγο.Δεν θα πω για τους γνωστούς μεγάλους όπως ο κος Χατζησάββας , η κα Καραμπέτη και ο κος Μάινας αλλά για τους δύο που δεν είχα ξαναδεί και μου έκαναν μεγάλη εντύπωση.Η κα Πάππα σαν πορσελάνινη κούκλα ερμήνευε πολύ πειστικά την Ιφιγένεια και σου μετέφερε το αδιέξοδο που τις είχε γράψει η μοίρα.Ήθελες να κατέβεις και να της κάνεις μια μεγάλη αγκαλιά, έτσι λεπτεπίλεπτη πως την αντίκριζες.Από την άλλη ο κος.Στάνκογλου δυνατός στρατηλάτης, ήταν ένας αξιόλογος Αχιλλέας που με την πυγμή της φωνής και και του αναστήματος του πάνω στη σκηνή, ακόμα και μέσα στην Τροία τον έβλεπες.
Ευχαριστώ όλους τους συντελεστές για το ταξίδι που μας πήγαν την προηγούμενη εβδομάδα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου